به گزارش گروه علم و پیشرفت خبرگزاری فارس به نقل از دیجیتال ترندز، ابرنواخترها از دراماتیک ترین رویدادهای کیهان هستند، زمانی که سوخت ستاره‌ای عظیم تمام می شود (ابتدا هیدروژن، سپس هلیوم) برای ادامه از طریق عناصر سنگین تر می سوزد و در نهایت دیگر نمی تواند فشار بیرونی ناشی از گرما را حفظ کند. در این هنگام ستاره به طور ناگهانی در یک هسته متراکم فرو می ریزد و لایه های بیرونی آن طی انفجاری مهیب به نام ابرنواختر نوع دوم پرتاپ می شود.
حتی اگر یک ابرنواختر تنها برای چند هفته در درخشان ترین حالت خود قرار داشته باشد، اثرات آن را می توان هزاران سال بعد مشاهده کرد. به این دلیل که لایه‌های بیرونی مواد ستاره به بیرون پرتاب می‌شوند و با سرعت زیادی حرکت می‌کنند و ساختاری به نام باقیمانده ابرنواختر ایجاد می‌کنند. این بقایا می توانند به طرز چشمگیری زیبا باشند و ساختارهایی مثل بقایای ابرنواختر ولا، ذات الکرسی آ و حلقه ماکیان را به وجود می آورند.
این تصویر تلسکوپ فضایی هابل ناسا از کهکشان کوچک معروف به UGC 5189A است.
این تصویر هابل مکان یک ابرنواختر نوع دوم به نام SN 2010jl را نشان می دهد که اولین بار در سال ۲۰۱۰ مشاهده شد. کهکشان کوچک UGC 5189A در فاصله ۱۵۰ میلیون سال نوری از ما قرار دارد. دانشمندان هابل گفتند: «این ابرنواختر خاص به این دلیل قابل توجه است که یک ابرنواختر فوق العاده درخشان بود. در واقع، طی یک دوره ۳ ساله، حداقل ۲٫۵ میلیارد برابر بیشتر از خورشید ما انرژی مرئی منتشر کرد.
این باقیمانده از زمان کشف آن در ۱۴ سال پیش، بارها مورد مطالعه قرار گرفته است، از جمله توسط هابل، به منظور درک چگونگی ایجاد ابرنواخترها و تأثیر آنها بر محیط اطرافشان. همچنین در سال ۲۰۱۴ توسط تلسکوپ نوریوی ای تی رصد شد تا اکنون پاسخ این سوال را بدانیم که چگونه دانه‌های غبار در محیط متراکم و خشن باقیمانده زنده می‌مانند و نشان داد خود انفجار ابرنواختر ممکن است غبار ایجاد کرده باشد.
پایان پیام/
